Wat POI met mijn relatie deed
Ik kreeg mijn diagnose toen ik aan het werk was. Ik kreeg een mail dat mijn uitslag er was, maar dat ze die nog niet konden delen. Hierdoor wist ik al gelijk, dit is foute boel. Ik stuurde mijn waardes die ik vond via MijnASZ naar een vriendin die verpleegkundige is en zij bevestigde dat dit foute boel was. Ik moest Tim opbellen om het hem te vertellen.
Tim is geen prater, dus hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Ik voelde me zo ontzettend schuldig. Ik wist dat hij ooit kinderen wilde en ik ontnam hem dat met deze diagnose. Ik voelde me een en al mislukkeling. Kapot. Echt kapot.
Ik heb hem toen de keuze gegeven om weg te gaan. Ik zei: “Ik ga je heel hard nodig hebben, maar ik begrijp je volledig als je wilt gaan. Je hebt hier nooit om gevraagd. Maar als je wilt gaan, ga dan alsjeblieft nu. En niet straks, midden in het traject. Want dan heb ik je echt nodig.”
Hij heeft nooit de intentie gehad om te gaan. Vanwege dat hij geen prater is, waren er veel stiltes, maar gelukkig geen ruzies. Maar die stiltes waren soms zo zwaar. Ik ben iemand die praat, praat en praat. Dat helpt me. Maar als ik echt ergens mee zit, word ik stil. En als ik zelf niet meer wil praten, wordt het gevaarlijk. Dus die stiltes waren lastig, want ik wist niet altijd wat hij dacht of voelde.
Ik dacht heel lang dat dit onze relatie ging breken. Maar hij steunde mij, op zijn manier. Hij liet zien dat hij bleef. Ergens achter in je hoofd blijft die angst altijd wel hangen. Je weet van tevoren niet hoe zwaar dit wordt, hoe zwaar het traject zal zijn of wat het met ons doet.
Automatische piloot
Ik ging over op automatische piloot. Vanaf het moment dat de diagnose viel.
Ik begon meteen met alles uit te pluizen over IVF. Elk artikel over POI en IVF dat ik kon vinden, stuurde ik naar Tim. Misschien wilde ik hem niet alleen informeren, maar vooral laten zien wat er in mijn hoofd omging.
We vroegen mijn zus onze eiceldonor te worden, en gelukkig stond Tim daar volledig achter. Daar had ik zó veel respect voor — want dat is geen makkelijke keuze. Het was ook zwaar om mijn zus en zwager te vragen, want het traject zou voor haar veel zwaarder zijn dan voor mij. Maar dichter bij mijn eigen DNA dan mijn zus kon ik niet komen. Ik was haar zo dankbaar!
Toch begon ik steeds meer te twijfelen.
Ik had vertrouwen in Tim. Hij bleef me geruststellen: “Nee, dit gaat goedkomen. Wij kunnen dit.”
Maar diep vanbinnen voelde ik onzekerheid, angst, het gevoel dat we misschien de verkeerde keuzes maakte. Alles tegelijk.
Magisch, en onwerkelijk
Toen gebeurde het. Geen ivf, geen arts, gewoon de natuur. Ik was zwanger. Ik belde Tim, compleet in shock. Hij wist niet wat hij moest zeggen, wist niet wat dit betekende. Maar bij die eerste echo… dat kloppende hartje… magisch.
Ik zag tranen in zijn ogen en een blik die ik nog nooit bij hem had gezien. Het raakte ons allebei.
Voor een moment leek de wereld stil te staan. Alles wat eerst zwaar, onzeker en chaotisch voelde, viel van ons af.
Ik voelde mijn eigen hart bonzen.
Het was een mix van ongeloof, blijdschap maar ook angst.
Natuurlijk waren we bang dat het fout zou gaan.
Maar dat baby'tje gaf ons iets wat niemand ons kon afpakken: pure dankbaarheid en eindelijk een beetje rust in de chaos.
De stilte tussen ons
POI heeft onze relatie veranderd op manieren die ik van tevoren niet had kunnen bedenken. Het moeilijkste voor mij waren de stiltes en het schuldgevoel. Het voelde voor mij nog steeds alsof ik hem zijn kinderen, zijn toekomst, iets onmisbaars had ontnomen. Als hij meer had gepraat, had dat gevoel waarschijnlijk minder zwaar geweest. Maar hij kon het niet, en dat maakte alles wel zwaarder...
Die stiltes zijn nog steeds even zwaar. Ook nu, jaren later, merk ik dat het niet zomaar weggaat. Het is een stille aanwezigheid in onze relatie. Soms voelt het alsof ik alleen ben in mijn gevoelens, zelfs als hij vlakbij zit.
Tegelijkertijd voel ik veel dankbaarheid voor hem. Als ik weg had kunnen rennen van deze diagnose, had ik dat gedaan. Maar hij bleef. En dat moment, dat hij bleef, liet mij zien: ik sta er niet alleen voor. Al voelde het vaak wel alleen.
POI is iets dat we beiden dragen. Ik praat er nog vaak over, en Tim probeert zijn best te doen om me te helpen, ook al praat hij nog steeds niet veel. Soms is dat frustrerend, maar het is ook wie hij is. Hij heeft een eigen bedrijf, dus hij kon nauwelijks mee naar afspraken over mijn POI. Dat maakte het soms lastig, want hij begreep niet alles zoals ik dat voelde. Gelukkig ging mijn moeder altijd mee, zodat ik iemand had die begreep wat er gebeurde.
Aan koppels zoals wij
Wat ik zou zeggen tegen koppels die zo’n diagnose krijgen: blijf praten met elkaar. Niet alles hoeft perfect te gaan, niet alles hoeft gelijk begrepen te worden. Maar stiltes kunnen zwaar zijn, en je hoeft het niet alleen te dragen.
POI heeft ons zeker dichter bij elkaar gebracht. Maar het heeft ook littekens achtergelaten. Onzekerheden, stiltes, angsten die altijd een beetje blijven hangen. Het is geen sprookje. Het is rauw, kwetsbaar en echt.
En misschien is dat het enige dat telt: dat je er samen doorheen gaat, ook als het zwaar, stil of moeilijk is. Dat je elkaar ziet, zelfs als woorden ontbreken. Dat is wat POI met ons deed.
Reactie plaatsen
Reacties