Tussen rouw en wonder.
Ik werd moeder tegen alle verwachtingen in.
Maar mijn hart droomt verder, terwijl mijn lijf stil blijft staan.
Ik heb altijd twee kinderen gewild.
Niet omdat 1 niet genoeg is, maar omdat ik weet hoe het voelt om zussen te hebben. Dat is iets wat je je kind gunt. Zo’n band voor het leven. Samen opgroeien. Elkaar begrijpen zonder woorden. Altijd iemand naast je hebben. Dat had ik voor haar gewild.
Maar mijn lichaam heeft die keuze van me afgepakt.
En sindsdien zit het gemis in alles. In kleine momenten, in vragen van anderen, in het kijken naar Noé terwijl ik me afvraag hoe het zou zijn als er nog een handje was dat die van haar vasthield.
Het gemis is er eigenlijk altijd.
En wat daarna komt? Schuldgevoel. Altijd.
“Hoezo is Noé niet genoeg?”
Dat is de stem in mijn hoofd.
De stem die zegt dat ik ondankbaar ben. Dat ik niet mag rouwen, omdat ik al een wonder heb.
Ik voel me schuldig tegenover Noé want ze is genoeg. Meer dan genoeg. Ze is alles.
Maar ook tegenover andere vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. Want ik heb dat wonder al. Waarom zou ik nog een wonder durven wensen?
En toch… verlang ik.
Naar een tweede kindje. Naar wat er nooit zal zijn.
“Misschien komt er nog eentje, je weet het nooit!”
Mensen bedoelen het goed. Ze denken: als Noé al zo’n wonder was, dan kan het misschien nog een keer. Maar ze snappen niet dat dat het juist zwaarder maakt.
Want ik weet dat het niet gaat gebeuren.
En ik word elke keer weer terug gegooid in dat kleine stukje hoop, dat ik juist probeer te begraven.
Mijn lichaam: mijn pijn en mijn trots
Vaak haat ik mijn lijf. Dat het me dit heeft aangedaan. Dat het mij de keuze heeft afgepakt die anderen gewoon kunnen maken.
En tegelijk… kan ik het bijna niet geloven…
Want mijn lichaam, hoe gebroken het ook is, heeft Noé gedragen. Tegen alle medische logica in. En dat blijft een wonder dat ik nog steeds nauwelijks kan bevatten.
Het is allebei waar. Het blijft allebei waar. Altijd.
Rouw en dankbaarheid kunnen samen bestaan
Ik denk niet dat dit ooit helemaal overgaat.
Er zal altijd een stukje van mij zijn dat rouwt om dat tweede kindje dat ik nooit zal vasthouden. Maar dat maakt mijn liefde voor Noé niet kleiner maar juist groter.
Op de dagen dat het te veel is, is zij mijn redding.
Een knuffel, een lach, een plakkerig handje op mijn wang. En ineens voel ik weer wat echt is.
Want ondanks het gemis, is de dankbaarheid voor haar nog groter.
Dit is mijn verhaal.
Een leven met een wonder… en met gemis.
En beide verdienen het om verteld te worden.
Reactie plaatsen
Reacties
Dag Zoë,
Volledig herkenbaar wat je schrijft. Ook ik heb een wonder dochter gekregen terwijl ik in de vervroegde overgang zit. Ze is inmiddels 4 en wordt in september 5 jaar.
Ik vraag me af of je ook hebt dat je elk moment met/van je dochter probeert vast te houden omdat het nooit meer terugkomt. Ik heb daar zelf best last van.
Ook vraag ik mij af of je in een fertiliteit traject hebt gezeten of er wel eens aan hebt gedacht om dat te doen. En waarom wel/niet? Ikzelf heb ruim twee jaar de strijd gevoerd en wekelijks echo's laten maken om te zoeken naar follikel groei. Helaas heb ik dit een jaar geleden op moeten geven omdat ik het niet meer op kon brengen.
Ik ben benieuwd naar je schrijven.
Liefs