Een diagnose met 0,01% kans op zwangerschap. Geen cyclus, geen verwachtingen. Maar toen... verschenen daar ineens 2 streepjes op de test.
Dit is hoe ik moeder werd, tegen alle verwachtingen in.
Of nouja... tegen alle medische logica in.
Ik was 21 toen ik de diagnose POI kreeg. Primaire Ovariële Insufficiëntie. Klinkt als iets zeldzaams, maar eigenlijk is dat het ook. Het betekent dat je eierstokken ermee ophouden. Geen eisprong, geen cyclus. En volgens de artsen: nauwelijks kans op een spontane zwangerschap. De kans was 0,01%.
Maar als we eerlijk zijn, gaf mijn lichaam al veel eerder signalen. Ik heb altijd een onregelmatige cyclus gehad met veel pijn. Alleen gebruikte ik al jaren anticonceptie, dus ik dacht dat het daar aan lag. Achteraf gezien was mijn lijf gewoon al aan het aftellen...
Toen ik de diagnose kreeg, was het alsof iemand de deur naar mijn toekomst dichtgooide - de deur naar een baby'tje en een wiegje naast ons bed. Een toekomst die wij als vanzelfsprekend zagen, werd ineens onbereikbaar...
Na de diagnose kreeg ik hormonen voorgeschreven. Niet om vruchtbaar te worden, maar om het verouderingsproces te vertragen. Met POI heb je namelijk risico op botontkalking, hart en vaatziekte etc. Ook helpen deze hormonen met de klachten van de overgang. Denk aan de opvliegers, nachtzweten, slapeloosheid, moodswings en nog veel meer... Elke maand kreeg ik een kunstmatige bloeding door deze medicijnen. Ja. Dit is elke maand weer confronterend, maar ik moet het er mee doen... Tot het ineens wegbleef. Wekenlang.
Ik was al dagen misselijk, maar ik praatte het idee uit mijn hoofd. POI + hormonen = geen eisprong dus geen kans. Van mijn vriend moest ik toch maar een test doen. ''Gewoon om het uit te sluiten''. Niet dus.
Ik was zwanger.
Mijn eerste reactie was pure blijdschap. Extreem, rauw geluk. Alles klopte ineens. Ik voelde het ook meteen. Maar die blijdschap veranderde al snel in pure angst.
Wat als mijn lichaam me voor de gek houdt? Wat als de test niet klopt? Wat als mijn lichaam dit niet aankan? Zelfs de artsen konden het niet geloven. Tot op de dag van vandaag snappen ze niet hoe dit gebeurd is. Maar ik weet het wel. Het is een wonder. Ja, dit klinkt cliché, maar het is de enige passende omschrijving.
Ik wil dit delen omdat er nog zoveel meer vrouwen zijn die in stilte met POI of andere vruchtbaarheidsproblemen leven. Die denken dat ze stuk zijn. Of mislukt. Of minder vrouw. Maar dat zijn ze niet
Dat ben jij niet!
Ik wil het taboe verbreken. Want POI is niet het einde van je verhaal. Het is gewoon een ander begin. En ja, het is zwaar en eenzaam. Maar ik vind dat hoop sterker is dan welke diagnose ook.
''Wonderen houden zich niet aan statistieken.
Soms barsten ze er dwars doorheen.''
Ik deel mijn verhaal niet omdat ik een uitzondering wil zijn. Ik deel het omdat ik weet hoe het voelt als niemand je begrijpt, als je lijf je in de steek laat en je dromen ineens medische dossiers worden.
Misschien zit jij nog middenin de stilte, de onzekerheid, of het rouwen om een toekomst die anders loopt dan je had gehoopt.
Maar als het bij mij kan gebeuren, dan is er ook ruimte voor hoop in jou verhaal.
Mijn dochtertje is het bewijs dat zelfs als elke deur dicht lijkt... er nog steeds een raam open kan staan.
Zoë
Mama. Tegen alle verwachtingen in.
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Zoe
Ik weet hoe zwaar dit voor je was van je lieve zus Chemene en iedereen dit verdriet voelde
Des te mooier was het om te horen dat je zwanger was en een gezonde baby op de wereld zette
Zo zie je maar...de wondere zijn de wereld nog niet uit
Heel veel geluk